در سیاره ما یک سال معادل ۳۶۵.۲۵ روز است که هر روز ۲۴ ساعت طول می کشد. اما در سایر سیارات این عدد نسبت به شرایط آن ها متفاوت است. در این مقاله به سراغ آخرین سیاره منظومه شمسی می رویم تا متوجه شویم یک سال در نپتون چقدر طول می کشد.
در طول یک سال، سیاره ما به علت دوره مداری، دوره چرخشی و شیب محوری منحصر به فردش دچار تغییرات فصلی نسبتاً واضحی می شود. البته هنگامی که در مورد سایر سیارات منظومه شمسی نیز صحبت می کنیم، تقریباً همین موضوع صادق است.
نپتون را در نظر بگیرید. نپتون به عنوان هشتمین و دورترین سیاره از خورشید، مداری بسیار وسیع و سرعت مداری نسبتاً پایینی دارد. در نتیجه، یک سال روی نپتون بسیار طولانی است و تقریباً معادل ۱۶۵ سال زمینی طول می کشد. از طرف دیگر نپتون دارای شیب شدید محوری است که باعث می شود تغییرات نسبتاً شدید فصلی را تجربه می کند.
دوره مداری
برای اینکه بدانیم یک سال در نپتون چقدر طول می کشد، ابتدا باید فاصله اش از خورشید و دوره مداری این سیاره را بهتر بشناسیم. نپتون در فاصله ۴۵۰۴.۴۵ میلیون کیلومتری خورشید به دور ستاره منظومه ما می چرخد. به دلیل گریز از مرکز مداری، این فاصله تا حدودی تغییر می کند و از ۴۴۶۰ میلیون کیلومتر در نزدیک ترین حالت تا ۴۵۴۰ میلیون کیلومتر در دورترین نقطه متغیر است.
میانگین سرعت مداری نپتون برای طی کردن این مدار طولانی، ۵.۴۳ کیلومتر بر ثانیه است. از این رو ۱۶۴.۸ سال زمینی (۶۰۱۸۲ روز زمینی) طول می کشد تا یک دوره مداری کامل را طی کند. در واقع می توان گفت یک سال در نپتون به اندازه ۱۶۵ سال بر روی زمین طول می کشد.
نپتون در سال ۱۸۴۶ کشف شد و بشریت تنها ۱۷۴ سال است که از وجود آن اطلاع دارد. این بدان معناست که از زمان کشف آن، این سیاره تنها یک دوره مداری را تکمیل کرده است (که در سال ۲۰۱۰ به پایان رسید) و تنها هفت سال از دومین دوره خود را می گذراند. این دوره تا سال ۲۱۷۹ تکمیل خواهد شد.
تغییرات فصلی
مانند سایر سیارات منظومه شمسی، محور نپتون نیز دارای انحراف است. نپتون، نسبت به مدارش ۲۸.۳۲ درجه کج است (در حالی که زمین ۲۳.۵ درجه کج است). همین انحراف است که باعث ایجاد تغییرات فصلی می شود، زیرا یکی از نیمکره ها بیشتر از دیگری نور خورشید را دریافت می کند. اما در مورد نپتون، یک فصل ۴۰ سال طول می کشد!
در حالی که بیشتر گرمای جو نپتون از یک منبع داخلی نشات می گیرد (که در حال حاضر ناشناخته است)، مطالعه ای که توسط محققان دانشگاه ویسکانسین-مدیسون و آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا انجام شد نشان داد که تغییرات فصلی نیز توسط تشعشعات خورشیدی ایجاد می شود. این شامل بررسی تصاویری از نپتون بود که توسط تلسکوپ فضایی هابل بین سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۲ گرفته شده است.
این تصاویر نشان داد که نوارهای عظیم ابر جنوبی نپتون در طول دوره شش ساله به طور پیوسته گسترده‌تر و درخشان‌تر می‌شدند که مصادف بود با آغاز تابستان ۴۰ ساله نیمکره جنوبی. این پوشش ابر در حال رشد به افزایش گرمایش خورشیدی نسبت داده می‌شود، زیرا به نظر می‌رسد در نیمکره جنوبی متمرکز و در خط استوا محدود شده است.
نپتون از بسیاری جهات سیاره ای مرموز باقی مانده است. با این حال مشاهدات مداوم این سیاره، الگوهای آشنایی را نشان داده است. به عنوان مثال، در حالی که ترکیب آن متفاوت است و نسبت به زمین بسیار دورتر از خورشید قرار دارد، شیب محوری و دوره مداری آن باعث می شود که نیمکره های آن تغییرات فصلی را تجربه کنند.
خوب است بدانید که مهم نیست که چقدر در منظومه شمسی قدم برداریم و از تک ستاره منظوممان دور شویم، و مهم نیست که چقدر چیزها متفاوت به نظر می رسند، باز هم پارامترهایی وجود دارند که ثابت می مانند!
