ضخامت یخ دریای قطب شمال از ابتدای ثبت اسناد ماهواره ای در سال ۱۹۷۹ به طور پیوسته در حال کاهش بوده است اما یک مطالعه جدید با یک پیش بینی همراه است؛ در پایان این قرن، ممکن است یخ های دریای قطب شمال در طول تابستان ناپدید شده و مسیر را برای انقراض خرس های قطبی و دیگر گونه های وابسته به یخ هموار کند.
“آخرین منطقه یخی” باقی مانده، شامل قدیمی ترین و ضخیم ترین یخ های قطبی است. مساحت آن بیش از ۱ میلیون کیلومتر مربع و از سواحل غربی مجمع الجزایر قطبی کانادا تا ساحل شمالی گرینلند کشیده شده است.
دانشمندان در زمان نامگذاری این منطقه یخی به ضخامت ۴ متر، تصور می کردند که این منطقه ده ها و یا صدها سال دوام خواهد آورد. اما اکنون بنا بر مسائل مربوط به گرمایش زمین و تغییرات آب و هوایی، ضخامت یخ این منطقه تا سال ۲۰۵۰ به طور چشمگیری کاهش خواهد یافت.
در خوشبینانه ترین حالت که در آن از انتشار کربن بلافاصله و به شدت جلوگیری می شود، تنها بخش محدودی از یخ در منطقه باقی مانده خواهند ماند. اما در بدبینانه ترین حالت که در آن انتشار گازهای مضر با نرخ فعلی به افزایش خود ادامه می دهد، یخ ها تا سال ۲۱۰۰ ناپدید خواهند شد و در پی آن انقراض خرس های قطبی و فوک هایی که روی آن زندگی می کنند، امری حتمی به نظر می رسد.
پوشش یخ های قطب شمال هر سال با تغییر فصل رشد کرده و سپس کوچک می شود. ضخامت یخ در پایان فصل تابستان در سپتامبر به حداقل میزان خود می رسد، سپس در پاییز و زمستان مجدداً رشد کرده و در مارس حداکثر ضخامت را تجربه می کند. اما از آنجایی که دی اکسید کربن و سایر گازهای گلخانه ای به طور فزاینده ای در گرم شدن جو نقش دارند، بر اساس داده های مرکز ملی داده های برف و یخ (NSIDC) گستره یخ دریا از همیشه کوچک تر شده است.
بدتر از آن، NSIDC گزارش می دهد که مقدار یخ های قدیمی تر و ضخیم تر قطبی در کمترین حد خود قرار دارد. میزان فعلی یخ ها حدود یک چهارم مقدار ثبت شده توسط اولین بررسی های ماهواره ای در ۴۰ سال پیش است.
کاهش چشمگیر پوشش یخ می تواند بر زندگی حیواناتی از جمله جلبک های فتوسنتز کننده، سخت پوستان کوچک، ماهی، فوک، وال ها و خرس های قطبی که روی شبکه یخ یا زیر آن زندگی می کنند، تأثیرات فلج کننده ای بگذارد.
