با برنامه‌هایی که توسط صادق خان به عنوان شهردار لندن در راستای تبدیل خیابان آکسفورد به پیاده رو اعلام شده، کیفیت هوای این شهر همچنان یک موضوع داغ باقی مانده است. در حالی که ممکن است نگرانی در مورد مشکل آلودگی هوا یک مسئله امروزی و مدرن به نظر برسد، در واقع این مورد قرن ها و حتی پیش از انقلاب صنعتی بین مردم لندن مورد بحث بوده است. دوره‌ای که به لطف نویسندگانی مانند چارلز دیکنز و ویلیام موریس به خوبی با مشکلات آلودگی آن آشنا هستیم. در ادامه نگاهی به تاریخچه مختصری از مه در لندن خواهیم داشت.
لندنی ها از سال ۱۲۷۲ میلادی تاکنون از هوای ناخوشایند و آلوده لندن شاکی بوده اند. پس از قرن دوازدهم میلادی کاهش منطق جنگلی و سبز در داخل و اطراف لندن باعث شد تا آن ها به جای استفاده از هیزم در شومینه هایشان از زغال سنگ هایی استفاده کنند که از سواحل شمال به دست می آمد. البته این زغال سنگ های دریایی کارآمد نبودند و به جای القای گرما ابرهایی از دود تولید می کردند که در نهایت باعث شد که ادوارد یکم، پادشاه آن زمان انگلستان، فروش و استفاده از آن را ممنوع و مجازات شکنجه و اعدام را برای آن تصویب کند. هرچند در آن زمان دیگر قیمت چوب بالا رفته بود و تنها تعداد معدودی علی رغم اعدام هایی که انجام شد از این قانون پیروی کردند.
موقعیت حوضه رودخانه تیمز در لندن همیشه آن را در معرض مه طبیعی قرار داده است. با رطوبتی که توسط تپه های اطراف به دام می افتاده، دود ناشی از زغال سنگ با مه طبیعی ترکیب و در نهایت تبدیل به توده ای از دود غلیظ می شده که روزها پایدار باقی می مانده است. مشکلات لندن با آلودگی هوا تا دهه ۱۸۰۰ میلادی نیز ادامه داشت و اصطلاح “Smog “به معنی مه غلیظی که بر اثر دود به وجود می آید، توسط یک لندنی که از اکسیژن کم موجود در هوا تلف شده بود، در سال ۱۹۰۵ میلادی ابداع شد.
در سال ۱۸۷۳ میلادی، نخستین مه غیر معمول، غلیظ و ممتدی به وجود آمد که سبب مرگ ۲۶۸ نفر بر اثر بیماری تنفسی برونشیت شد. در سال ۱۸۷۹ نیز یک مه به مدت چهار ماه به طول انجامید اما همچنان هیچ اصلاحاتی در نظر گرفته نشده بود. در واقع در اوج انقلاب صنعتی که ستون اصلی آن زغال سنگ محسوب می شد، هیچ چاره ای جز پیشرفت قدرت وجود نداشت. به تدریج از دهه ۱۹۸۰ ، موتورهای برقی جایگزین ماشین های بخار شدند، اجاق های گاز در خانه های لندن محبوبیت پیدا کرد، صنایع بزرگ به حومه های شهر نقل مکان کردند و در نهایت فراوانی مه کاهش یافت.
در سال ۱۹۵۲ مه گرفتگی عظیم شهر لندن را فرار گرفت که چهار روز به طول انجامید و با نام مه دود عظیم، The Great Smog، با موقعیت های جوی تداخل پیدا کرد و سیستم حمل و نقل را کاملا تحت تاثیر خود قرار داد. تمامی سیستم های حمل و نقل به جز متروها به دلیل دید بسیار کم از کار افتادند و تمامی اجراها و سینماها به دلیل ورود مه به فضاهای بسته لغو شد.
اگرچه لندن نشینان خسته از دود در وحشت نبودند، اما هفته ها بعد مشخص شد که ۴۰۰۰ نفر از مردم لندن کشته شده اند و ۱۰۰۰۰۰ نفر دیگر نیز به شدت بیمار شده اند و بدین ترتیب پارلمان مجبور به اقدام و چاره جویی شد (امروزه تعداد کشته شده ها نزدیک به ۱۲۰۰۰ نفر تخمین زده می شود). در سال ۱۹۵۶ آنها قانون هوای پاک را تصویب کردند، مناطق بدون دود در شهرها را تعبیه کردند، سوزاندن زغال سنگ را محدود کردند و به خانواده ها انگیزه هایی برای نصب اجاق گاز ارائه دادند.
اگرچه امروزه مه گرفتگی های ناشی از آلودگی های هوا، شهرهایی بزرگ از کشورهایی نظیر چین را در بر گرفته است اما لندن همچنان از هوای مسموم رنج می برد به طوری که هر ساله حدود ۱۰۰۰۰ لندنی بر اثر آلودگی ذرات معلق یا NO2 که به علت انتشار گازهای خودرو در هوا ناشی می شود، در سنین پایین می میرند.
